Πως ξεκίνησαν όλα
Λίγο πριν την έναρξη του μαθήματος, παρατηρώ ένα αγόρι να ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά του αμφιθεάτρου, μοιράζοντας το Podium, μια φοιτητική εφημερίδα της Νομικής που από καιρό ήθελα να γράψω. Αρχίζω να φωνάζω, να κουνάω χέρια – πόδια, μήπως και μου δώσει λίγη σημασία, αλλά που... Το αγόρι ήταν σοβαρό, προσηλωμένο στο έργο του... Τελικά, ένας άγνωστος συμφοιτητής, που, προφανώς, βαρέθηκε να με ακούει, του φώναξε και το αγόρι, επιτέλους, γύρισε να με κοιτάξει. Όχι! Δεν είναι όπως ακούγεται και σε καμία περίπτωση όπως θα το παρουσιάσει το αγόρι στη δική του εκδοχή.
Λοιπόν, που είχαμε μείνει; A! Ναι...Το αγόρι που λέτε με πλησιάζει, ανταλλάσσουμε κινητά και κανονίζουμε να βρεθούμε λίγες ημέρες αργότερα στο σπίτι του, όπου θα συγκεντρώνονταν όλα τα παιδιά από την εφημερίδα..
Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε ήταν το πιάνο στο σπίτι του (λες να ξέρει και γαλλικά σκέφτηκα;), το δεύτερο το πόσο περιποιητικός ήταν μαζί μου... Δεν ξέρω αν σας το ανέφερα, αλλά το αγόρι ήταν (και εξακολουθεί να είναι) γλυκό, ευγενικό κυρίως δε παμπόνηρο... Άρχισε να μου το παίζει φίλος, δήθεν τάχα πως ενδιαφερόταν για την σχέση που είχα τότε και άλλα τέτοια σχετικά. Μέχρι και σήμερα θεωρεί πρώτο μας ραντεβού μια βραδιά στο Χαμαμ, ακούγοντας Χαρούλη. Εγώ πάλι ραντεβού δεν θα το χαρακτήριζα, αφού είχα πάρει μαζί και μια φίλη μου.
Παρόλα αυτά, το αγόρι επίμονο, δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να τηλεφωνεί, να στέλνει μηνύματα, μέχρι και το παλιό, δοκιμασμένο κόλπο της ζήλειας έβαλε σε εφαρμογή το οποίο και έπιασε (λίγο, λιγουλάκι δηλαδή).
Είχαν περάσει 8 μήνες από την πρώτη μας συνάντηση, όταν το αγόρι μου πρότεινε να πάμε Ηρώδειο, να ακούσουμε Μαυρουδή... Και αυτή τη φορά πήγαμε οι δυο μας..
Το αγόρι πούλησε πολύ φύκι και μεταξωτές κορδέλες για να με ρίξει (έτσι, τουλάχιστον πίστευα τότε).. Ένα βράδυ στην αυλή του σπιτιού του μου είπε πως ήταν γραφτό να είμαστε μαζί, πως απορούσε που εγώ δεν μπορούσα να το καταλάβω...Πόσο με εκνευρίζει όταν έχει δίκιο, δεν λέγεται!
Το ίδιο εκείνο βράδυ μου έδωσε τελεσίγραφο... Ή μαζί ή τίποτα..
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα...Μαζί στα πάντα..
Y.Σ. Στηρίζομαι σε όλους εσάς που ξέρετε την αλήθεια!!
Ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους ορισμένοι «πρέπει» να καταφεύγουν σε μυθοπλασίες, μόνο και μόνο επειδή η αλήθεια δεν ανταποκρίνεται στον εγωκεντρικό τρόπο με τον οποίο θα ήθελαν να καταγράφονται τα γεγονότα. Τα γεγονότα, πάντως, όσο κι αν τα στολίσεις με προσδιορισμούς και λέξεις αχρείαστες, κρύβουν μέσα τους την αλήθεια. Αυτή η αλήθεια δεν χωρά σε περισσότερες εκδοχές. Της αρκεί μόνο μία. Αυτή που θα διαβάσετε στις επόμενες γραμμές του κειμένου.
Ήταν αρχές εαρινού εξαμήνου της Νομικής Σχολής Αθηνών. Ακαδημαϊκό έτος 2003 -2004. Αμφιθέατρο παλαιού χημείου. Μάθημα άγνωστο (θα θυμάται η Έφη, που παρακολουθούσε). Πάντως το αμφιθέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο από φοιτητές. Κατά το ολιγόλεπτο διάλλειμα μπαίνω στο αμφιθέατρο με δεκάδες τεύχη της φοιτητικής εφημερίδας Podium στα χέρια, για να τα διανείμω. Αναβαίνοντας τα σκαλιά του αμφιθεάτρου, μία νεαρή φοιτήτρια, καθήμενη στο μέσο της αίθουσας προσπαθεί απεγνωσμένα να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Φωνάζει. Ξαναφωνάζει. Τίποτα… Αφοσιωμένος στο έργο μου δεν ακούω τίποτα… Οι απεγνωσμένες προσπάθειές της, όμως, συγκινούν έναν νεαρό συμφοιτητή, ο οποίος με καλεί να της μιλήσω. Την πλησιάζω και την κοιτώ στα μάτια. Εκείνη τα χάνει. Στέκεται για λίγο άναυδη και σκέφτεται πως θα μπορέσει να κερδίσει λίγο χρόνο… Με ρωτά, λοιπόν, αν θα μπορούσε να συμμετέχει στην συντακτική ομάδα της εφημερίδας. Πραγματικά, έξυπνος τρόπος να με προσεγγίσει, σκέφτομαι. Της απαντώ θετικά και της δίνω τον αριθμό του τηλεφώνου μου.
Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν όλα. Η συνέχεια ήταν προδιαγεγραμμένη. Χρειάστηκε απλά να κυλήσει ο χρόνος. Δεν σας κρύβω, βέβαια, ότι η νεαρή φοιτήτρια προσπάθησε να «κρατήσει τα προσχήματα». Εις μάτην, όμως. Λίγο η ακαταμάχητη γοητεία μου, λίγο τα νυχτοπερπατήματα και οι «περιπέτειες» σε Κυκλαδίτικα νησιά που προκάλεσαν την ζήλεια της νεαρής φοιτήτριας, λίγο η προσποιηθείσα αδιαφορία μου, που την έκανε να σκάσει απ’ το κακό της και… τα «προσχήματα» κατέρρευσαν. Διέγραψε το παρελθόν της και το παρόν της και... αγκάλιασε το μέλλον της.
Τότε, ένα βράδυ Σεπτέμβρη στον κήπο του πατρικού μου σπιτιού, της είπα, απλά, την αλήθεια: «…Είναι γραφτό να είμαστε μαζί…».
Σήμερα, δώδεκα χρόνια αργότερα, επαληθεύομαι.
Γιατί της είπα, απλά, την αλήθεια. Όπως την λέω (ή μάλλον, την γράφω) και σ’ εσάς!